Verheugd laad ik mijn backpack in de kofferbak, klaar voor een roadtrip met mijn vriend naar een voor mij nog onbekend stukje Nederland. Stom eigenlijk: ik ben aan de andere kant van de wereld geweest maar provincies als Drenthe en Overijssel heb ik nog nooit van mijn lijstje af kunnen strepen. Deze week gaat daar verandering in komen. De reiskriebels fladderen dan ook door mijn buik. Het ontdekken van Nederland begint onverwacht als een enorm avontuur te voelen.
We starten deze roadtrip in Drenthe. Zodra we de provincie binnen rijden genieten we van de ruimte en de natuur die ineens overal om ons heen lijkt te zijn. We rijden door dorpjes waar de ene boerderij nog mooier is dan de andere. Jonge lammetjes in de wei komen ons tegemoet rennen als we even bij een erf stilstaan. Dat ik hier nooit eerder heen ben gegaan…
Cabiner - Huisje in het groen
Drenthe wordt ook wel het best bewaarde stukje wildernis van Nederland genoemd. Om dit volledig te ervaren, brengen we de nacht door in een cabin van Cabiner. Dit unieke concept bestaat uit 9 cabins in Nationaal Park de Drentsche Aa. Je kunt geen van alle met de auto bereiken en het is dus de bedoeling dat je erheen wandelt met alles wat je nodig hebt op je rug. Nadat ik alle overbodige spullen uit mijn backpack heb gegooid, beginnen ook wij aan de wandeling van zo’n zes kilometer naar onze cabin, diep weggestopt in de natuur.
Het is een prachtige wandeling die ons langs bijzondere stukken bos, het platteland en heidegebied leidt. Het is heerlijk rustig op de wandelpaden en we genieten. We gaan een bocht om in het bos en een grote open plek openbaart zich. Daar, aan de overkant van een grasveld met in het midden een vennetje, spotten we een huisje. Dat moet het zijn! Hoe dichterbij we komen, hoe meer details we kunnen zien van het idyllische huisje in het bos waar wij de nacht door gaan brengen.
De cabin is helemaal van hout en van alle gemakken voorzien. Zo is er een groot tweepersoonsbed en een wat smaller bed in de nok van het huisje. De rest is opgevuld met een bescheiden badkamer met composttoilet, een keukentje en een houtkachel. Elektriciteit komt van de zonnepanelen op het dak, water pomp je zelf op uit de grond en het huisje hou je warm door de houtkachel aan te steken, waar je overigens zelf hout voor mag hakken. De hele voorkant van de cabin is van glas, zodat je optimaal van de natuur kunt genieten en gewoon vanuit bed vogels en andere dieren kunt spotten.
Onthaasten bij Cabiner - De kunst van het niks doen
Het kost ons even tijd,maar na een halfuurtje brandt de kachel, hebben we water gepompt voor een kopje thee en settelen we ons tevreden op de veranda. Tja, en wat doe je dan op een plekje in de natuur zonder wifi en andere afleiding? Simpel: niks. Zitten. Genieten. Gewoon simpelweg ZIJN. Ja, dat is toch wel even wennen en lastiger dan het klinkt.
Na een tijdje begint het me te lukken. Ik kijk naar de grassprietjes die dansen in de wind, luister naar de geluiden van zoemende bijen en tuur naar de wolken die rustig voorbij drijven en regelmatig warme stralen zonneschijn doorlaten. Dit is heerlijk, zo in sync zijn met de natuur en die vredige stilte in mijn hoofd. In de ruis van het drukke dagelijks leven was ik eerlijk gezegd vergeten dat deze staat van zijn zo verdomd goed voelt.
’s Avonds genieten we van de zonsondergang, een pannetje soep van de houtkachel en goede gesprekken. Zodra de nacht gevallen is, stappen we het intens donkere bos in om vervolgens al liggend op het koude gras te genieten van een sterrenhemel waar je u tegen zegt.
‘s Ochtends vroeg schudt mijn vriend me wakker en wijst naar buiten. De zon is net op, de natuur ontwaakt hoorbaar en recht voor ons huisje geniet een ree nietsvermoedend van het frisse water uit het vennetje op de open plek. Een magisch fenomeen om zomaar vanuit bed te kunnen aanschouwen.
Met pijn in ons hart verlaten we dit bijzondere plekje middenin het bos. Het afval van je verblijf dien je zelf mee terug te nemen naar de bewoonde wereld. Een goede reality check, vinden we. Zelfs nu we voor ons gevoel weinig afval hebben geproduceerd, nemen we toch een hele zak mee terug. Ook de waterpomp, waar ik eerst een paar minuten flink aan moet pompen voordat we kunnen afwassen, is een goede reality check. Wat verbruik je eigenlijk veel water in het dagelijks leven.
Veel nieuwe inzichten en een bijzondere ervaring rijker, lopen we weer zes kilometer terug naar de auto.
Hunebed Highway - De route 66 van Nederland
Zodra we weer in de bewoonde wereld zijn, pakken we de N34 op. Deze provinciale weg wordt ook wel de Hunebed Highway genoemd. Van de 53 hunebedden die Drenthe rijk is, liggen er namelijk maar liefst 47 aan deze weg. Hunebedden zijn prehistorische graven, gemaakt van grote zwerfkeien afkomstig uit het noorden van Europa. Tijdens een ijstijd zijn ze meegevoerd naar Drenthe en de hunebedden zijn vervolgens door het Trechterbekervolk gebouwd tussen 3400 en 3100 voor Christus. Ik heb even een momentje nodig om te beseffen hoe lang geleden dit is. Ongelooflijk. Vroeger werd gedacht dat de hunebedden gebouwd waren door reuzen, oftewel ‘hunen’. Vandaar de benaming ‘hunebed’.
Helaas zijn de meeste bordjes die de Hunebed Highway kenmerken door de jaren heen gestolen. Een foto bij zo’n iconisch bordje zit er dus niet in, maar dat mag de pret niet drukken. De hunebedden worden aangeduid met de letter D, gevolgd door een nummer. Onder deze vermelding vind je ze ook terug in Google Maps. Met een beetje hulp van de navigatie spotten we het ene na het andere hunebed.
In Borger ligt het grootste hunebed van Nederland, Hunebed D27 om precies te zijn. Het imposante bouwwerk is bijna 23 meter lang en bestaat uit enorme keien van zo’n 20.000 kilo per stuk. Met behulp van boomstammen werden de keien waarschijnlijk ooit naar hun plek gerold maar ondanks dat moet het bouwen ervan een helse klus zijn geweest.
Naast Hunebed D27 heb je het Hunebedcentrum Borger waar je veel meer informatie vindt. De keientuin naast het centrum is vrij te bezoeken. Hier vind je allerlei fossielen en zwerfkeien, sommigen van wel een paar miljoen jaar oud.
Melkwegpad - Het heelal in een notendop
We blijven steeds nieuwe dingen leren op deze roadtrip. Onze volgende stop is namelijk het Melkwegpad bij Westerbork. Op dit pad is het zonnestelsel op schaal uitgestippeld zodat je een beeld krijgt van de immense grootte van dit ‘stukje’ heelal. Informatieborden en attributen langs het pad vullen dit verhaal verder aan en laten mij ook vooral verdwaasd achter. Elke stap die je zet op het Melkwegpad staat namelijk gelijk aan 2,5 miljoen kilometer in het heelal. Besef dat maar eens. Tussen sommige planeten zit wel tien minuten lopen. Wat een interessante manier om hier eens bij stil te staan!
Bij elke planeet die je tegenkomt op het pad vind je informatie over de diameter, de afstand tot de zon, de gemiddelde temperatuur en het aantal manen. De schaalmodellen van alle planeten laten nog eens goed zien hoe de verhouding is tussen de verschillende planeten. Ik ben diep onder de indruk.
De laatste tien meter van het pad vinden we de aarde, Venus, Mercurius en natuurlijk de zon, die als grote, gele bal is afgebeeld. Het eindpunt van het pad bestaat uit de radiosterrenwacht Westerbork. Deze telt veertien enorme parabolische antennes met een diameter van 25 meter. De radiosterrenwacht Westerbork vangt geluiden op uit de ruimte en was lange tijd de meest gevoelige radiosterrenwacht op aarde. De sterrenwacht is nog altijd in bedrijf, dus je mobiele telefoon moet hier dan ook uit zodat de radiosignalen niet verstoord worden.
Voormalig concentratiekamp Westerbork - Grond vol tranen
Voor mij als geschiedenisfanaat is Westerbork een plek die ik al heel lang wil bezoeken. Tegenwoordig vind je op de plek van dit voormalige concentratiekamp een gratis toegankelijk park met museumelementen die de verhalen van deze plek vertellen.
Bij binnenkomst trekt de vervallen houten villa onder een enorme glazen koepel meteen de aandacht. Het is de voormalige woning van kampcommandant Albert Konrad Gemmeker, een van de weinige fysieke overblijfselen van het kamp Westerbork. Een rilling trekt over mijn rug als ik naar binnen tuur door de rafelige gordijntjes in het verlaten huis. Een luxe villa op het terrein van doorgangskamp Westerbork. Bizar vind ik het. Een van de dingen die mij het meest aangrijpt is dat het bad van de commandant zo geplaatst was dat hij uit kon kijken over het kampterrein als hij erin lag. Onbegrijpelijk… In stilte lopen we verder.
Het terrein is verder ingericht met verschillende pilaren waar verhalen uitkomen, een oude treinwagon waarmee de mensen uit het kamp doorgevoerd werden naar andere kampen, informatieborden en een gereconstrueerde barak. Naast het bekende Nationaal monument met de treinrails trekt ook een ander monument mijn aandacht. Op de vroegere appelplaats zijn 102.000 stenen geplaatst. Ze staan symbool voor alle mensen die de deportatie vanuit Westerbork niet hebben overleefd. Onder hen waren behalve Joden ook veel Sinti, Roma en een aantal verzetsstrijders. Zo indrukwekkend en verdrietig.
Allebei zijn we stil als we weer richting de uitgang lopen, dankbaar dat wij wel de vrijheid hebben om weer door het prikkeldraad naar buiten te stappen.
Vaders Erf - Slapen met een landelijk tintje
We brengen een aantal nachten op de roadtrip door bij Vaders Erf, een appartement gevestigd in een voormalige stal van de boerderij die eromheen ligt. In 2018 werd het vertrek helemaal verbouwd en het resultaat mag er zijn: we voelen ons meteen thuis in het stijlvolle appartement met landelijke uitstraling.
Gastvrouw Geranda verwelkomt ons enthousiast en leidt ons direct rond. Het appartement bestaat uit een nette badkamer en een keuken waar de knusse woonkamer aan vast zit. Een houten trap brengt je naar de slaapkamer op de eerste verdieping waar een comfortabel tweepersoonsbed de ruimte onder het schuine dak vult.
’s Ochtends ontbijten we in de zon op ons eigen terrasje om vervolgens even rond te struinen over het erf waar je een kleine boomgaard vindt en wat katten, honden en kippen rondlopen. De twee varkens achter in de wei, Nick en Simon, stelen de show. Nieuwsgierig lopen ze naar het hek wanneer we naderen. Ik glimlach, wat een fijne plek is dit!
Nachtwandelroute - A sky full of stars
Vaders Erf zit vlakbij Nationaal Park Dwingelderveld, waar je de Nachtwandelroute van 5 kilometer vindt, opgezet door Natuurmonumenten. De route start in Dwingeloo en is het hele jaar gratis toegankelijk. Hier, op een van de donkerste plekken van Nederland, mag je ‘s nachts het bos in om de sterrenhemel te bewonderen. Best uniek, want in principe mag je na zonsondergang de meeste natuurgebieden niet meer in, maar voor deze route is een uitzondering gemaakt. Dit laten wij ons geen twee keer zeggen. Zodra de zon onder is, trekken we met ons zaklampje het bos in.
De paaltjes die de Nachtwandelroute aanduiden lichten op in het schijnsel van onze lamp. Ik vind het best spannend. Al mijn zintuigen staan op scherp. Wat is dat voor geritsel? Liep daar nou iets? Staat daar nou iemand of is dat een boom? We besluiten de zaklamp even uit te zetten zodat onze ogen kunnen wennen aan het donker. Dat werkt! Na een tijdje vinden we met slechts het schijnsel van de maan onze weg over de paden. Een paar honderd meter verder komen we op een open plek. We ploffen neer in het zand en staren met open mond naar de sterrenhemel die zich ver boven ons uitstrekt.
Met een hele verzameling nieuwe herinneringen laten we het mooie Drenthe achter ons. We vervolgen onze roadtrip naar het gebied bij Giethoorn, waar ongetwijfeld nog veel meer avonturen op ons liggen te wachten. Want voor avontuur hoef je Nederland helemaal niet uit, blijkt maar weer. En het is zo makkelijk om gewoon eens de auto te pakken en een windrichting uit te rijden die je nog niet kent. Er valt zoveel te ontdekken. Zonde om het niet te doen, toch?
Liefs,
Laura
